Wskakujemy na chwilę w Sudety Wschodnie:-). Historia Międzygórza sięga 16 wieku, jednak dzisiejszy wygląd miejscowości to spadek po Mariannie Orańskiej, niderlandzkiej księżniczce, której nie żyło się za dobrze w sztywnej etykiecie dworu pruskiego. Gdy okazało się, że odziedziczyła po matce śląskie posiadłości, bez żalu porzuciła swoje dotychczasowe życie. Wyjechała, aby pomnożyć swój majątek. Dbała o rozwój powierzonych jej miasteczek i wsi – budowała drogi, wspierała leśnictwo, a w Stroniu otworzyła hutę szkła.
Do Międzygórza przybyła wraz ze swoim ojcem w 1840 roku. Razem zdobyli szczyt Śnieżnika, zatrzymując się po drodze w pasterskim gospodarstwie utworzonym przez poprzedniego właściciela tych ziem, hrabiego Antona von Magnisa. 30 lat później Marianna zbudowała na jego miejscu nowy budynek. Został on wzniesiony w stylu szwajcarskim, który w 19 wieku zdominował kurorty uzdrowiskowe Europy Środkowej. W podobnym guście powstały też w Międzygórzu wille, a turystyka zakwitła tu na dobre:-).
Międzygórze to nie tylko misterna alpejska architektura z zabytkowym układem urbanistycznym. To także, a może nawet przede wszystkim, przyroda:-). Ten dawny niemiecki kurort położony jest w malowniczej dolinie potoku Wilczki i Bogoryi. Wilczka wypływa z Masywu Śnieżnika i tworzy spektakularny, wysoki na 22 m wodospad. Z Międzygórza prowadzi też szlak na szczyt Śnieżnika (1423 m n.p.m), najwyższej góry Masywu Śnieżnika i polskiej części Sudetów Wschodnich (niestety nie dotarliśmy na niego, bo nasz pobyt w Międzygórzu był bardzo krótki). Po drodze można zatrzymać się na Iglicznej, gdzie znajduje się schronisko i Sanktuarium Marii Śnieżnej.
