Pewnego razu znaleźliśmy się w Ropkach. To była nasza baza, z której codziennie wyjeżdżaliśmy na beskidzkie pustkowia. Choć prawda jest taka, że już same Ropki są wystarczającym odosobnieniem. Nie prowadzi tu nowoczesna droga asfaltowa, lecz usypany z kamieni pagórkowaty trakt (mijając samochodem piechurów czułam, że to oni są tu zdecydowanie bardziej na miejscu niż ja;-)). Domów nie ma za wiele, gdzieniegdzie słychać szczekanie psów. Poza tym – cisza. Tu nie trzeba jej specjalnie szukać.
Jeszcze na początku XX wieku w Ropkach istniała greckokatolicka cerkiew, która służyła ponad trzystu mieszkańcom. Znajdowała się tu również olejarnia (gdzie wytwarzano olej z lnu), młyn wodny i dwie kuźnie. Praca wrzała, łemkowskie życie tętniło. Zostało przerwane w 1947 roku, jak i w wielu sąsiednich wsiach. Ropki całkowicie opustoszały, a nikomu niepotrzebna cerkiew z biegiem lat niszczała. Na szczęście została w porę uratowana, a jest naprawdę piękna. Dziś można ją podziwiać w skansenie w Sanoku.
Z czasem przyszło nowe. Malowniczą dolinę upodobali sobie przybysze z różnych zakątków Polski, dla których Beskid okazał się sposobem na życie. W ostatnich latach powstały w Ropkach liczne domki letniskowe i agroturystyki. W jednej z nich - Starej Farmie - było nam dane przez tydzień gościć:-). Gospodarze dopomogli trochę szczęściu. Kupili przepiękną działkę w Ropkach, a stary przedwojenny dom z bali przenieśli na tę ziemię z okolic Nowego Żmigrodu. Dom nietypowy jak na dawny Beskid, bo piętrowy. Niegdyś należał do miejscowego weterynarza, dziś służy gościom, którzy przyjeżdżają tu z całej Polski.
Ostatniego wieczoru wybraliśmy się na spacer „koło domu”. Na łagodnym wzgórzu ujrzeliśmy stare krzyże majaczące w miękkim, wieczornym świetle. To dawny cmentarz. Pochowani są tu ludzie, którzy znali Ropki takie, jakimi były przed wojną. Ropki pełne życia – pracy i odpoczynku, radości i smutku, śmiechu i płaczu. Staliśmy tak chwilę, w niczym nie zmąconej ciszy.
Ropki (Рiпкы) - Dawna wieś łemkowska położona w zachodniej części Beskidu Niskiego, w dolinie Gór Hańczowskich. Prowadzi tędy wytyczony w okresie międzywojennym Główny Szlak Beskidzki. Ten najdłuższy szlak w polskich górach (liczy około 496 km) oznakowany jest kolorem czerwonym.
